علی انصاریان پسر پرشروشور فوتبال ایران هم نتوانست برابر کرونا مقاومت کند

و او هم برای همیشه از کنار ما رفت.

خبری پر از غم و اندوه برای تمام هوادارانش و جامعه ورزش کشور ،

این روزها پیر و جوان ، مرد و زن ،ورزشی و هنری ، همه و همه  از خدا می خواستند علی را از ما نگیرد .

ولی حکمتش چیز دیگری بود،

دست تقدیر و سرنوشت  این را نوشته بود:  تا علی خیلی زود برود کنار رفیقش تا مهرداد احساس تنهایی نکند.

علی انصاریان جزو معدود فوتبالیست هایی بود که هم برای استقلال بازی کرد و هم پرسپولیس،

و جالب که برای هر دو تیم محبوب بود و دوستداشتنی.

و این نکته را در احترامی که در ایام اخیر، از طرف تمام تیم های مختلف فوتبال و مطرح کشور،  انجام شده می توان دید.

احترامی نه از رنگ ترس و اجبار،

که امروزه برخی در مقابل رئوسای خود می گذارند،

بلکه تماما رنگ عشق می داد و باطنی بود.

اما کم لطفی است فراموش کنیم…

که در طول این سالیان چه مرارت هایی کشید،

و از سوی بسیاری از دوستان و آشنایان امروزی که سعی دارند،

خود را به مرده او نزدیک کنند تا شاید بنوائی رسند، چه آزارهایی که ندید!

البته دیدن کم لطفی و بی محبتی به اهالی ورزش و ورزشکاران کشور امری جدید نیست،

اما نکته ارزشمند در عملکرد اخلاقی این ورزشکار بود که مانند بسیاری از ورزشکاران عزم ترک وطن نکردند،

و بدلایل متعددی از جمله عشق به مادر ماند تا خدمت کند، ماند تا با خنده هایش دل مردم مارا شاد کند.

و همینطور دکتر هاشمیان

امیدواریم کمی عمیق تر نگاه کنیم و بدور از احساسات تقصیر را به گردن شخصی نندازیم،

نه فقط این دکتر بلکه هیچ پزشکی دوست ندارد مریضش فوت کند، و در این راستا کمکاری نمی کند،

شاید بگفته این دکتر اگر واکسن روسی رسیده بود نگرانی کمتر بود.

سخن آخر

در این ایام علی انصاریان های زیادی را از دست دادیم و ننه علی های بسیاری داغدار شدند، راهکارهای پیشگیری از کرونا را جدی بگیریم!